തെന്നിന്ത്യന്‍ – ബോളിവുഡ് സിനിമകളെ താരതമ്യപ്പെടുത്തി വലിയ ചര്‍ച്ചകളാണ് അടുത്തകാലത്തായി സോഷ്യല്‍മീഡിയയില്‍ ഉയര്‍ന്നുവന്നത്. തെന്നിന്ത്യന്‍ ചിത്രങ്ങളാണോ ബോളിവുഡ് ചിത്രങ്ങളാണോ മികച്ചതെന്ന ചര്‍ച്ച സിനിമ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കിടയില്‍ പോലും നടക്കുന്നുണ്ട്. ഇപ്പോളിതാ, ഈ വിഷയത്തില്‍ പ്രതികരണവുമായി എത്തിയിരിക്കുകയാണ് എഴുത്തുകാരി സൗമ്യ രാജേന്ദ്രന്‍.
സൗമ്യ രാജേന്ദ്രന്റെ ഫെയ്്‌സ്ബുക്ക് പോസ്റ്റ് വായിക്കാം:
ബരദ്വാജ് രംഗനുമായുള്ള അനുരാഗ് കശ്യപിന്റെ അഭിമുഖം ഞാന്‍ കാണുകയായിരുന്നു. നടന്‍മാരുടെ അഭിനയും ഉള്‍പ്പെടെ പ്രേക്ഷകരുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ബോളിവുഡ് സിനിമകള്‍ ഇപ്പോള്‍ ഇല്ല. ഹൃത്വിക് റോഷന്റെയോ രണ്‍ബീര്‍ കപൂറിന്റെയോ സിനിമയ്ക്ക് ഗുണ്ടാസംഘങ്ങളെ തല്ലുകയും പഞ്ച് ഡയലോഗുകള്‍ പറയുകയും പശ്ചാത്തല സംഗീതം നല്‍കുകയും ചെയ്യുന്ന താരങ്ങള്‍ ആകാന്‍ കഴിയില്ല. എന്നാല്‍ തെന്നിന്ത്യയില്‍, മിക്ക നടന്മാരും ഇപ്പോഴും സാധാരണക്കാരെപ്പോലെയാണ്. അവര്‍ സ്‌ക്രീനില്‍ അമാനുഷികമായ കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നുണ്ടാകാം, പക്ഷേ അവര്‍ മനുഷ്യരാണ്. അവര്‍ നമ്മളെപ്പോലെയാണ്.
വിജയ് സേതുപതി തന്റെ കുടവയര്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുന്നു. കഷണ്ടിയായുള്ള ഫഹദുണ്ട്. തലമുടി മുഴുവനായും വെളുത്തിരിക്കുന്ന അജിത്തുണ്ട്. കഥാപാത്രത്തിനനുസരിച്ച് തെരുവില്‍ കഴിയുന്നയാളാകാനോ സിഇഒ ആകാനോ കഴിയുന്ന ധനുഷും ഉണ്ട്. ഒരു തമാശക്കാരനെപ്പോലെ ചിരിപ്പിക്കാന്‍ അല്ലു അര്‍ജുനും.സ്ത്രീകളെ കാണുമ്പോള്‍ അവര്‍ എവിടെ നിന്നാണെന്ന് പറയാന്‍ കഴിയില്ല. എന്നാല്‍ അപ്പോഴും, ‘ഗാര്‍ഗി’യിലെ ആ ചെറിയ, ഇടുങ്ങിയ വീട്ടില്‍ ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ ജീവിച്ചതുപോലെ തോന്നിക്കുന്ന ഒരു സായ് പല്ലവിയുണ്ട്. എല്ലായ്പ്പോഴും മുഖത്ത് ക്ഷീണമുള്ള നിമിഷ സജയന്‍ ദി ഗ്രേറ്റ് ഇന്ത്യന്‍ കിച്ചണിലുണ്ട്. ചെന്നൈയിലെ ഏത് ബസിലും കയറാവുന്ന ഐശ്വര്യ രാജേഷുണ്ട്.
സെക്‌സിയാണെങ്കിലും ഒരു സാധാരണ സ്‌കൂള്‍ അധ്യാപികയാകാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു അമല പോള്‍ ഉണ്ട്. മെലിഞ്ഞതോ ഉയരമുള്ളതോ അല്ലാത്ത ഒരു നിത്യ മേനോന്‍ ഉണ്ട്, അവര്‍ ചെയ്യുന്ന മിക്കവാറും എല്ലാ സിനിമകളിലും അഭിനന്ദനങ്ങള്‍ നേടുന്നു. രാജ്ഞിയായി വേഷമിടാനും അമിത ഭാരമുള്ള ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയാകാനും അനുഷ്‌ക ഷെട്ടിയുണ്ട്. ഐശ്വര്യ ലക്ഷ്മി മോഡലിനെപ്പോലെയാണ്, പക്ഷേ അവളുടെ മുഖത്ത് ഭയാനകമായ ഒരു ദുര്‍ബലതയുണ്ട്. കഥാപാത്രത്തിനനുസരിച്ച് 14ലും 34ലും അഭിനയിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു രജിഷ വിജയനുണ്ട്. 20 വര്‍ഷം മുമ്പുള്ള ഒരാളുടെ ഹൈസ്‌കൂള്‍ പ്രണയിനിയെപ്പോലെ തോന്നിക്കുന്ന തൃഷയുണ്ട്. കഥാപാത്രത്തിന് അനുസരിച്ച് മാറുന്ന പാര്‍വതിയുണ്ട്.
ബോളിവുഡ് താരങ്ങള്‍ക്ക് അഭിനയിക്കാന്‍ പറ്റില്ല എന്നല്ല. എന്നാല്‍ അവരുടെ ഭാഗം നോക്കുമ്പോള്‍, ബന്‍സാലിയുടെ ‘ഗംഗുഭായ് കത്യവാടി’ കണ്ടപ്പോള്‍ ആലിയയുടെ ആ കഥാപാത്രം ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ആലിയ നന്നായി ചെയ്തില്ല എന്നതിന് അര്‍ത്ഥമില്ല. ജീവിതത്തിന്റെ എല്ലാ ദിവസവും ഇത്തരം പീഡനങ്ങള്‍ക്ക് വിധേയമാകുന്ന ഒരു സ്ത്രീക്ക് എല്ലാ സമയത്തും രൂപംകൊണ്ട് ഇത്രയും പുതുമയോടെ നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമോ?തുടര്‍ച്ചയായി രണ്ട് രാത്രികള്‍ ഉറങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍, എന്റെ മുഖത്ത് അത് പ്രകടമാകും. മണിക്കൂറുകളോളം വെയില്‍ കൊണ്ടാല്‍ മുഖം ചൂടായി വിയര്‍ക്കും. എന്റെ ആര്‍ത്തവ ദിനങ്ങള്‍ക്ക് അനുസരിച്ച് ഞാന്‍ ശരീരഭാരം കുറയ്ക്കുകയും ശരീരഭാരം കുറയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വര്‍ഷങ്ങളോളം ലാപ്‌ടോപ്പില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനാല്‍ എന്റെ കണ്ണുകള്‍ക്ക് താഴെ കറുത്ത വൃത്തങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷേ, മുഖ്യധാരാ ബോളിവുഡ് സിനിമകളില്‍ ഇത്തരം കാര്യങ്ങളൊന്നും ഞാന്‍ കാണുന്നില്ല. ഷെഫാലി ഷായ്‌ക്കോ രാധികാ ആപ്‌തെക്കോ മാത്രമേ ഇത്തരം കാര്യങ്ങളില്‍ നീതി പുലര്‍ത്താന്‍ കഴിയൂ. ചിലപ്പോള്‍ വിദ്യാ ബാലനും കഴിഞ്ഞിക്കാം.പുരുഷന്മാരും വളരെ മസിലുള്ളവരാണ്. അത്യാധുനികമായ എല്ലാ കാര്യങ്ങളോടും കൂടെ എപ്പോഴും സ്റ്റൈലിഷ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു, ട്രെന്‍ഡിങ് വേഷങ്ങളില്‍ മാത്രമേ അവര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നൂള്ളൂ. അവര്‍ ഏത് നിറത്തുള്ളവരാണെന്നത് ഒരു വിഷയമല്ല. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഒരേയൊരു രാജ്കുമാര്‍ റാവു മാത്രം ഉള്ളത്? എന്തുകൊണ്ടാണ് ഒരു പങ്കജ് ത്രിപാഠിയോ വിജയ് വര്‍മ്മയോ സപ്പോര്‍ട്ടിംഗ് റോളുകള്‍ക്ക് മാത്രം ചെയ്യുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്.’ബോളിവുഡ് ബഹിഷ്‌കരിക്കുക’ പ്രവണതകളെ ഞാന്‍ വെറുക്കുന്നു. തെന്നിന്ത്യന്‍ സിനിമകള്‍ ബോളിവുഡിനേക്കാള്‍ മികച്ചതാണെന്ന് നിര്‍ദ്ദേശിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ഇന്നലെ ‘തിരുചിത്രമ്പലം’ കണ്ടു. സാധാരണ ഒരു കഥയില്‍ സാധാരണ മുഖം കണ്ടപ്പോള്‍ സന്തോഷം തോന്നി. ഇത് റീമേക്ക് ചെയ്യില്ലെന്ന് ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. മനോഹരമായ മുഖങ്ങള്‍കൊണ്ട് സാധാരണക്കാരുടെ സിനിമയെ മാറ്റിസ്ഥാപിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.